Dag allemaal,

Ik ben vanochtend wakker geworden NLse tijd, met een slaperig hoofd een badkamertje op slechts 3 meter lopen ingestapt dat alles heeft wat je nodig hebt; schoon, constant warm water, etc. De trap afgelopen en wel 4 broodjes gegeten! 1 met pure hagelslag, 1 met melk hagelslag, 1 met pure mega hagelslag en 1 met choco vlokken.. (A) Zonder ook maar iets met m'n portemonnee te hoeven doen! En ondertussen ook nog eens free Wifi!

Na mijn aflopen verslag, op St Patrick's day in Sydney, ben ik een paar dagen naar de Blue Mountains gegaan: een natuurgebied ten westen van Sydney. Met de bus + trein kostte het zo'n 3 uur er te komen vanaf Coogee, wachttijd op het perron niet meegerekend. En die wachttijd reken ik graag niet-mee, want het was niet bepaald leuk. De trein kwam 40 min. van te voren aan; tientallen mensen stapten uit en haasstten zich door de rest van hun leven, wanneer mijn arm plots wordt vastgegrepen en een chineze man rond de 60 me hopeloos aan kijkt. 'My chest! Pain in chest!' (pijn in de borst) Even kijk ik hem aan van 'he? waar heb je het in gods naam over laat me los'maar dan herinner ik me de infomercials van de hartstichting. M'n ogen springen open, ondertussen is de meneer in elkaar gezakt op het perron terwijl hij dezelfde woorden blijft herhalen, ik spring op en ren de trein in waar ik een moment geleden een conducteur heb in zien stappen. Ik roep om hulp, hij komt er aan lopen met een vragend hopeloos gezicht en knielt neer bij de man. Binnen een minuut is het ziekenhuis gebeld. Ondertussen ben ik weer terug bij mijn bagage op het bankje gaan zitten en probeer ik weer rustig te worden. Maar mijn ogen weten niet waar ze kijken moeten; naar de man die volgens mij elk moment (nog) een hartaanval kan krijgen en zo zonder hulp van reanimatie -met hulp ook maar zo'n 10% herinner ik me- voor m'n ogen dood kan gaan, of naar random mensen op het perron die alleen maar veel haast hebben en nergens naar op of om kijken. Ik kijk naar de klok, en nog eens en nog eens, en dan zie ik een hulpverlener van het station met een rugzakje aan komen sjokken. Het is al 12 minuten na de collapse van de meneer! Totaal geen haast ofzo, ik kon wel SCHREEUWEN! Maar dat deed ik niet want ik kon eigenlijk gewoon niets meer. Vol verbazing zie ik aan dat de jonge hulpverlener een paar random vragen stelt aan de meneer, zijn bloeddruk checkt en naast de conducteur neer ploft. Gewoon een beetje relaxen ofzo, ik weet het niet, ik snapte er niets van en dacht alleen maar 'hoezo ben je nu al klaar met je werk?!' Aangezien de man nog heel de tijd bij bewustzijn is, nu alleen maar moeilijk ademhaalt en op de grond ligt, en ik totaal geen medische kennis heb -althans zo voelde het- weet ik ook niet wat er eigenlijk wel zou moeten gebeuren. De sfeer, die klopte gewoon niet.

25 minuten na de collapse, en de ambulance is er nog steeds niet. Als de man een hartaanval had toen hij mij op hulp vroeg, was hij allang dood geweest. Dat was niet zo, gelukkig, daar hadden die klootzakken wel even geluk mee! Stomme late hulpverleningsactie, nergens AED's te zien en nog geen teken van hulp what so ever. De conducteur, hij is het meest bezorgd, en besluit nog maals naar de hulplijn van het station te bellen over de ambulance. 'O, ze hebben de ambulance de verkeerde kant opgestuurd.' Je wil niet weten welke woorden er door mijn hoofd gingen, ze waren niet bepaald netjes..

Het was 40 minuten nadat de trein was aangekomen, en ik besloot de trein in te gaan om naar de Blue Mountains te gaan. Er was niets wat ik kon doen daar op het perron, ik wilde weg van het alles. Er stonden minimaal 15 mensen -medewerkers van het station van alle soorten en maten- om de man heen, te staren alsof het een soort leedvermaak was. 1 van de gasten benaarderde mij en zei met een grimas 'Did you gave this man a heartattac?'. Het kosste me een paar seconden om me te realiseren dat hij daadwerkelijk zei wat ik dacht dat hij zei, en ik heb nog nooit iemand zo dodelijk boos aangekeken. Als het geen mens was geweest, had hij gepiept toen hij met zijn hoofd naar beneden weg liep van me. Mijn grootste wens was op dat moment dat Hij daadwerkelijk door mij, een hartaanval kreeg. meer woorden heb ik niet voor hem over.

De trein reed weg, en ik keek naar het zooitje ongeregeld om de man die hulp nodig had. Nergens ook maar een teken van ambulance personeel.

Nee, het was geen leuke ervaring daar op het perron. Hierdoor weet ik alleen maar dat ik nooit in Sydney/Australië wil gaan wonen. Dat ze zo met mensen om gaan! Gelukkig is dit het enige vervelende wat ik heb meegemaakt tijdens mijn 9 weken durende reis, maar toch wel treurig dat het gebeurde. De dagen erna heb ik een beetje het nieuws proberen te volgen, ik hoopte niets te horen van de meneer en hoop dat hij het goed maakt. Die grapjes-vent mag van mij wel onder een trein gelopen zijn, en bij de telefonisten van het station een paar mensen ontslagen. Maar iets zegt me dat dat alles niet waar is. Ik wil het ook gewoon helemaal niet weten ook.

De blue mountains deden me deze nare gebeurtenis aardig vergeten :). Ik zat in een heeeel mooi YHA-hostel in Katoomba <een dorp (Als het in Nieuw Zeeland zou staan; een stad) en op loopafstand waren de blue mountains te zien. Ja, ik zal nog foto's uploaden zodat jullie ook nog kunnen meegenieten! Groene heuvels/bergen zo ver als het oog rijkt! En het was zonnig weer, heb lekker gezwommen in het zwembad en van de zon genoten. Na een paar dagen natuur ging ik weer terug naar Sydney, dit keer naar de wijk 'glebe'. Duurste hostel ooit gehad, nog aardig crappy ook dus yha-glebe is niet aan te raden! maar veel gelopen in de stad, die ik hoe langer ik er was, des te meer kon waarderen. En toen werd het tijd om naar t vliegveld te gaan voor een nachtje doortrekken, om vervolgens een 06:15 am vlucht naar Lotte te nemen!! Note: Sydney heeft een domestic airport (binnenlandse vluchten) en een international airport. Ze liggen heel wat kilometers van elkaar af. Mocht je zoals ik, een binnenlandse vlucht hebben vroeg in de ochtend, ga dan die avond er voor naar de internationale! Want daar is WEL een paar vierkante meter indoors dat open blijft in de eerste uurtjes van de de dag. GRrrrrrrr moest ik dus nogmaals een bus nemen (en dus geld uitgeven!!) om te voorkomen dat ik uren in de kou buiten moest bivakkeren..

Anyway,, op een gegeven moment -tijd is immers tijd en gaat altijd lekker door- zat ik in het vliegveld boven Adelaide en zag ik de IKEA naast het vliegveld! Met de bus + trein kwam ik aan in Noarlunga,, zo'n 25 min auto-afstand vanaf Mc Laren Vale...... Hier wachtte Lotte me op!!:D:D:D:D Jeeeeeej eindelijk na al die weken weer een bekend gezicht! Iemand die nederland kent niet alleen maar vanwege z'n drugsbeleid, amsterdam, heineken en tulpjes/molentjes/klompjes! Echt heeeeel leuk je weer te zien! :) Het was zondag, maar uiteindelijk gingen er toch een paar winkels in het winkelcentrum naast het station open en hebben we bijgepraat met een heerlijke brownie of muffin en een kopje thee. Bijpraten kon alleen niet zo snel! Ik ben drie dagen gebleven en Lotte heeft me heel wat kunnen laten zien van haar tijdelijke Australische Au-pair leven bij Mc Laren Vale (een dorp aardig in de buurt van de kust ten zuiden van Adelaide. Ik heb het dorp gezien, het restaurant van de 'ouders', de school van de jongens, de skatebaan, de wegen, de natuur, het duitste dorpje Hahndorf (met hagelslag!! :D en bebogeen, vlokken, speculaas, jodekoeken, stroopwafels, chocolade letters en nog veel meer!), het strand en natuurlijk; het huis en het gezin incl. katten! O, en twee mede-au-pairders met wie lotte bevriend is; Clarissa uit duitsland en Sabine uit nederland. Gezellig!

Ik vond het voornamelijk leuk om Lotte weer te zien, en bij te kletsen -we hebben immers beide veel beleefd en missen onze familie en vrienden (!) in Nederland heeeeeel erg. Gelukkig bestaat er facebook en mail dus hebben we een klein beetje het idee van wat mensen hier zoal meemaken, maar het is toch wel heel anders als je elkaar niet écht ziet, en de feestjes niet kunt bijwonen... Verder ook erg leuk om alles te zien en dat huishouden mee te maken. De opvoeding is.. niet helemaal zoals ik zou aanraden/willen en Lotte heeft er duidelijk ook hier en daar wel heel wat moeite mee. Er is bijv. veel te weinig duidelijkheid; slechte afspraken (plannen veranderen constant) en de kinderen (2 jongens van 7 en 8) kregen in mijn ogen veel te weinig aandacht van de ouders. Maandag en dinsdag hoefden ze bijvoorbeeld beide niet naar school omdat ze slecht hadden geslapen in het weekend omdat ze hun ouders te veel misten (en omdat alleen Lotte streeft naar naar bed gaan als het bedtijd is) <de ouders moesten flink overwerken vanwege een bruiloft in het restaurant. Het idee was dat ze dan die schooldagen quality tijd hadden met hun ouders. maar wat gebeurd er? De moeder ging wel naar het werk -niet zolang als in het weekend natuurlijk, maar toch wel heel wat uur. en de vader was zelf ook moe van dat lange werkweekend en lag voornamelijk te chillen op de bank. Ja, hij was aanwezig en dat vonden de jongens vast ook al heel fijn, maar eigenlijk hadden de jongens alleen elkaar om mee te spelen, en dat vind ik niet helemaal.. kloppen. Ik vond het eigenlijk een beetje zielig zelfs. Maar ik denk dat ze dat wel gewend zijn, en het daarom zelf niet vervelend vinden dus ach ze waren best blij. Maar als de vader echt lekker lang met hun iets was gaan ondernemen -al was het alleenmaar meespelen- dan waren ze vast nog veeeeel blijer geweest. En het (kunnen:P) zijn toch echt schatjes hoor! Willem, de jongste, was in mijn ogen de drukste en was 's ochtens en 's avonds degene die om de meeste aandacht vroeg (help:() maar hielp mee met koken en de tafeldekken toen Lotte en ik oer-hollandse boerenkoolstamppot gingen maken:),, en Oskar, de oudste, kan zichzelf wat meer vermaken met spelletjes doen en praat (haha echt geniaal) met Dingo, z'n kat, in..kattentaal :P (beetje pijnlijk aan de oren als je er naast zit maar eigenlijk toch veel te leuk dat ie het doet. Ik weet nog zooo goed dat ik vroeger ook met dieren wilde kunnen communiceren! Met z'n vieren hebben we (de fancy, moderne variant) 'wie is het' gespeeld en dat was echt gezellig :). De ouders heb ik minder gezien, maar kwamen wel spontaan en vrolijk over. Het gezin is duidelijk wel echt een gezin; ouders zijn gelukkig getrouwd en iedereen kent iedereen ook gewoon goed. Tegen Lotte kunnen de jongens bij tijd nog al vervelend doen, maar tja daar zijn het kinderen voor he.. ;) Nee, alleen het fijt dat er zo weinig regels zijn en de onduidelijkheid van wel/niet dingen doen zoals naar school hoeven gaan, kan moeilijk zijn voor iemand die het graag anders zou willen zien gebeuren, maar al met al is het toch wel, oke. Al heb ik wel diepe respect voor Lotte en alle andere au-pairs, want het is toch wel erg zwaar werk! Privé en werk is immers NIET gescheiden: op vrije dagen werk je snel toch maar (even) wel dus je moet echt het huis uit voor vrije tijd. En veel au-pairs hebben geloof ik/verwacht ik, moeite met de manier van opvoeding dus dat botst en tja das frustrerend en lastig. Ik zou absoluut nooit au-pair willen zijn. But than again, ik weet ook niet of ik ooit moeder zou willen zijn.

Helaas komt aan alles een eind, en werd ik woensdag ochtend in Noarlunga weer afgezet door Lotte. Afscheid nemen is nooit leuk :( maar ik ben blij dat ik wel gekomen ben :D En Lotte, je hebt nog maar 5 weekjes daar, en dan ga je 9 weken lekker reizen!! In het begin wordt dat hoogwaarschijnlijk flink wennen; totaal andere dagindeling <je bepaalt het immers allemaal zelf en hoeft alleen maar met jezelf rekening te houden! maar dát maakt het reizen toch ook weer heel fijn en interessant. En je gaat heeeel veel zien; alice springs naar darwin en via de oostkust naar melbourne! Dat wordt echt een fantastische reis! :D xx

Gister ochtend om half 7 (hihi) kwam ik in Nederland aan!! In m'n sydney-jurkje (en nadat ik me had opgefrist in de toiletten op t vliegveld) zag ik TIJS weer!! :D:D:D:D:D:D (L):D:D:D en mn ouders:P en heb ik bij de starbucks vlak naast de aankomstplek, een broodje+boter+hagelslag gegeten ^^

Ik heb heeeeeel veel zin om jullie allemaal weer te zien! en bij te kletsen! en mijn leven te leven van dat van na mijn droom. De reis die ik heb gemaakt was immers iets waar ik al zo'n 10 jaar over heb gedroomd, het was dat waardoor ik door m'n middelbare schooltijd ben gekomen, en nu heb ik het meegemaakt, gedaan en geleefd, het is geweest. Je hoort wel vaker dat mensen een droom hebben en er alles aan doen die droom werkelijkheid te maken. Wat je niet hoort is wat er gebeurd als die droom werkelijkheid is geworden, en vooral niet wat er gebeurd met hun als de droom is geleeft. I suppose, dat het nu aan mij is er achter te komen hoe dat is. Heb er zin in :D

xx jolien